Methopia – recenzja płyty: „Mr. Serious”

Nazwa zespołu: Methopia
Tytuł płyty: „Mr. Serious”
Premiera: maj 2021

Utwory:

1. Desire
2. Dripping Tap
3. No Faces
4. Weakness
5. Pitch
6. Lovin’
7. HWT
8. Blame
9. 8 Waves
10. Vanishing Earth

Skład:

• Justyna Jędrzejczyk – wokal,
• David Piechowiak – gitara,
• Michał Kowal – gitara,
• Grzegorz Potocki – bass,
• Łukasz Romanowski – perkusja

OCENA: 7/10

Wrocławska Methopia to zespół stosunkowo młody, powstały w 2019 roku jednak mający w składzie muzyków, których nazwiska mogą być kojarzone w metalowym światku. Bębniarz Łukasz Romanowski może się pochwalić grą w death metalowej zielonogórskiej hordzie spod znaku Demogorgon z którą nagrał album „Christ Is A Lie” czy Tuff Enuff. Dla pozostałych muzyków Methopia to również nie pierwszy zespół, a w swoim cv mają takie kapele jak Suck My Glove, !nsult czy sludge metalowy 71TONMAN, którego wokalistką w przeszłości była Justyna Jędrzejczyk. Nie ukrywam, że debiutancki materiał 71TONMAN z bodajże 2014 roku zrobił na mnie duże wrażenie, szczególnie z uwagi na wokale, dlatego też do odsłuchu albumu „Mr. Serious” podeszłam z wielkimi nadziejami.

Otwierający album „Desire” zaczyna się dość spokojnym intro, ale potem wchodzą wokale i zaczyna się naprawdę fajna jazda spod znaku Guano Apes. Zapewne zespół nie lubi tych porównań, ale barwa głosu Justyny gdy screamuje, artykulacja, frazowanie do złudzenia przypomina wokal Sandry Nasić. Ale bynajmniej nie jest to zarzutem a dużym plusem. Zespół, w większości numerów na płycie, w warstwie wokalnej stawia na połączenie harsh vocali z czystymi partiami. I tu niestety mam lekki problem. Bo tak jak jestem wręcz zachwycona ostrymi wokalami Justyny, tak śpiewane czystym głosem fragmenty nie do końca mnie przekonują. I tak jak w „Blame”, „Dripping Tap”, „8 Waves” czy zwłaszcza „Vanishing Earth” jest naprawdę dobrze, tak w innych utworach już niekoniecznie i czasami odnoszę wrażenie, że wokalistka Methopii nie do końca miała pomysł na linie melodyczne swoich czystych partii. Ja osobiście wyznaję zasadę, że w stylistyce w której porusza się Methopia użycie czystych wokali ma uzasadnienie tylko wtedy, gdy są one przynajmniej nie gorsze niż te wykrzyczane.

Utwory na „Mr. Serious” można podzielić na te, które nazwałabym koncertowymi (m.in. „Desire”, „No Faces”) nastawione na ostrą jazdą oraz te bardziej klimatyczne jak „Dripping Tap”, czy zdecydowanie najlepszy na płycie „Blame” w którym Methopia ukazuje w pełni swoje możliwości kompozycyjne oraz spory potencjał dający nadzieję na świetlaną przyszłość. Muzycznie jest naprawdę dobrze. Wprawdzie niektórym będzie przeszkadzał brak partii solowych gitar, jednak kompozycje są tak napisane, aby było to jak najmniej odczuwalne. Gdybym miała doszukiwać się podobieństw, to oprócz wspomnianego Guano Apes da się wyczuć w muzyce Methopii inspirację takimi kapelami jak System of a Down, Alice in Chains czy nawet Rage Against The Machine. Wzorce jak najbardziej pozytywne i z całą pewnością fani tych kapel znajdą na „Mr. Serious” coś dla siebie.

Jeżeli chodzi o stronę liryczną albumu – tu nie mam żadnych zastrzeżeń.  Teksty, czasami trudne do zinterpretowania, opowiadają o mrokach otaczającego nas świata. A jako, że ten nas nie oszczędza są pełne gniewu, buntu, ale również poczucia bezsilności. Mój ulubiony na płycie to „Lovin’” opowiadający o zdradzie i obsesyjnej miłości. Naprawdę mocna rzecz pod którą podpisałaby się nie jedna kobieta.

Jeżeli chodzi o produkcję albumu, to jest ona na bardzo przyzwoitym poziomie, być może nie powala z nóg i nie ma tego wrażenia „wow”, niemniej jednak materiału słucha się dobrze, w szczególności zwraca uwagę brzmienie gitary basowej, która odgrywa niezwykle ważną rolę w utworach Methopii.

Podsumowując – „Mr. Serious” to kawał solidnej, porządnie nagranej muzyki, z którą z całą pewnością warto się zapoznać. Potencjał jest spory i teraz już tylko od samej kapeli zależy czy zrobią kolejny krok na przód w swojej ciekawie zapowiadającej się karierze.

Cały album do przesłuchania na Spotify.

Daga

---